Özlemin sessiz çığlığı

Kalpler zaten birbirini tanıyordu,
Kavuşan sadece bedenler oldu.
Sözler uçuşup giderken,
Kaçan sadece beyinler oldu.

Gözler kavuşunca, sözler bitti,
Mısralar bitince, cefası kaldı.
Zarif rüzgârın sıcak esintisi,
Fırtına oldu, toz oldu.

Sen gittin, yollar el oldu, buz oldu,
Geride kuru bir gaye kaldı.
Sonu yine el oldu, buz oldu.

Sensizliğin acısı,
Gözlerinin bekâsı,
Özlemle doldu,
Hasret oldu, ümit oldu.

Bir beklenti dağ oldu, kar oldu,
Hasret çektikçe büyüdü.
Özlem değer bilmeyince,
Fırtına oldu, çığ oldu.
Gözlerinin beyazı da bir çığ değil miydi zaten?

Özlem arttıkça, sonu hüsran oldu, acı oldu.
Ne derim, görmem.
Ne çekerim, bilmem.
Sensizliğin sonu hep bilmemek değil midir zaten?