Özlemin Özlemek Kadar Güzel

Düşlerin arkasına saklarsın korkularını, kâbuslara dönüşür yokluğunda yaşanan yürek seğirmelerine birde kızıl akşamlarda yaşanan yalnızlıklar. Anlatmaya korkarsın, hala kâbuslarının etkisindesindir. Koparamadığın geçmişin boynunda takılı ilmek, ayaklarına takılı prangadır. Her adım atışında tökezlediğin ve her nefes alışlarında ilmiğin düğümlenişidir yaşıdır ayrılıklar.

Derin karanlıkların dibine vurursun, tek yüreklik yalnızlıklarının kalabalığına düşersin bir anda. İkilemli düşüncelerinin arasında gelgitlerin başlar. Her zaman biri diğerinden baskın çıkar, pişmanlıkların kara bulut gibi çöker üzerine. Her nefes alışlarında onu düşler, onu düşünürsün. Kararsızlıkların düşüncelerini boğar, derin karanlıklara doğru yuvarlanırsın.

Baykuş seslerinde sıkı sıkı sarınırsın yalnızlık abası giyinmiş benliğine titremelerin bedeninde deprem etkisi yaratır. Yalnız kendin için nefes aldığını sanırsın tüm düşüncelerinin üstüne basarak oysa aldığın nefes iki kişiliktir. Yaşamak için nedenlerin vardır, sen sen olmaktan çıktığından beri.

Kaybolan günün ışıkları ile birlikte hayatına devam ederken gözlerinde kalan anılar son ışıklarla hapsedilir gönül görüntüsüne. Biten günün ardından kalanlarla avunmaya başlarsın. Karanlığın gölgelerinde gecenin sesini dinlersin aldığın her nefes sana ait değildir artık.

Ne kadar yoksul, ne kadar yoksun olduğunu düşünürsün, geri dönmeyen nefesini dışarı atmaya çalışırken. İkilemler içinde kalırsın, geçmişin duvar diplerindeki gölgelerle dans eder. Geçmişine saplanan hançerin izini kanatıncaya kadar deşersin. Kanayan yarayla birlikte düşüncelerinin girdabında dibe doğru çekilmeye başlamışsındır.

Zaman aralığına sıkışan ömrünün hüzünlerinden kurtulmak için yüzeye doğru kulaç atmaya başlarsın. Mutluluk, ardında çığlık çığlığa martılarla beyaz yekli ile ufka varmıştır. Bir bedel ödediğini düşünürsün, her yaşananın bir nedeni vardır ve sen bu nedenler içinde berduş düşüncelerin gidişlerini yaşarsın. Beklide gidişlerin kendi kaçışlarından doğan uzaklaşmalardır ve sen bunun ayırdın da bile değilsindir.

Kapatırsın gözlerini söylenenler kulağına gelir, duymak istediklerini işitirsin, görmek istediklerin gözünün önüne gelir. Sözler dudak titremeleri arasında tane tane dökülür.’’ Özlemin içindeyim nerdesin? Haydi gel’’. Sadece sen duyarsın, beklide dudak söylememiştir de sen öyle olmasını istemişsindir.

Hayatın acımasızlığında özlemin duvarları yükseldikçe umutlarından uzaklaştığını fark edersin. Özlemin özlemek kadar güzel olduğunu anladığında ise yalnızlığın karanlığında kaybolmuşsundur. Özlemin acısıyla yanarken sana verdiği huzur, büyülü anlarda yaşananların, yalnızlık, yalan, geçmişten gelen yetim sözcüklerin Kalabalıklıyı olduğunu hissedersin. Yoklukla savaşırken, varlığın değerini kaçırdığını fark edersin.

Günlerin birbirinden farksız olur ve ıssız günleri yaşamaya başlarsın çekildiğin köşende. Baharın ilk yağmurlarıyla yıkanıp arınmak istersin eski sevdalardan, çamurlu aşklardan. Yıkılan umutlarını onarmak için uzanırsın baharın ilk çiçeklerine dokunursun, yaprakları avuçlarına dökülür umutların, hayallerin gibi. Sarsıntılar sarar bedenini ve nefes alışlarının ahengi bozulur. Dar nefeslerinde kısa soluk alışları yaşarsın. Sustukların söylediklerinden fazladır.

Kendin söyleyip kendin dinlersin. Cevapsız sorulara sorularla karşılık verirsin. Gitmeler sende sadece çıkmaz sokaklardır. Sokağın sonuna her çarpışında için acır, hayal kırıklıklarına can kırıkların karışır. Onsuz mutlu olmaya çalışırsın silik hayali bile seni mutlu etmeye yeter. Artık düş dünyası ile gerçeği birbirinden ayıramazsın içindeki ateşin dışa vurmasına izin vermeden. Sarıldığın yorganın nefesinde ısınmaya başlarsın, tek başınalığın, hayalleri ve yiten umutlarınla.

‘’Gerçek olan yangındır, dumanın nereden tüttüğü önemli değildir’’

Fatma AVCI
16.03.2013