Güneşe doğru... Şiiri - Fatih Mehmet Yiğ ...

GÜNEŞE DOĞRU...

Şehrin ışıkları gibi yanarım gecenin ucunda
Ne zaman adını ansam, titrer camlar
Kaldırımlar ezberimde, ayak izlerin hâlâ ıslak
Bir sigara dumanı gibi doluyorsun içime

Kime anlatsam seni, eksik kalıyor cümleler
Kime baksam, gözlerinle kararıyor şehir
Bir çay demliyorum yokluğuna, acı oluyor
Bir şarkı çalıyor radyoda, senin sesin gibi

Karanlıkta yürüyen bir çift göz arıyorum
Belki sen gelirsin diye, belki ben kaybolurum
Duvarlara yazıyorum seni, siliniyor harfler
Saatler seni sayıyor, dakikalar seni özlüyor

Bir çocuk ağlıyor sokakta, senin adınla
Bir anne dua ediyor, senin yüzünle
Bir devrim düşlüyorum, senin gülüşünle başlıyor
Yalnızlık bir mesai gibi sürüyor her gece

Bir şiir yazıyorum, senin suskunluğuna
Bir isyan kuruyorum, senin gidişine
Ve biliyorum,
Bir gün dönersen,
Bu kent yeniden doğar
Kuşlar yeniden uçar
Ben yeniden yanarım
Ama bu kez,
Güneşe doğru.

Fatih Mehmet Yiğit