Bir anda kalemimi düşüncelerime yetiştirecek hıza ulaştırdım.
Bir cümle tüm gecemi zorluyordu. Her nefes alışlarımdaki kesiklikleri o cümle tamamlıyordu ve sadece o cümleyi tekrar eden dudaklarım titrerken kalbim hız kazanıyordu…
Durduramıyorum, düşüncemde kanatlanmış hızla, düşe kalka kısılarak ardından feryada dönüşen bu cümleyi, neden tekrarından korkmuyor, neden enerjisi bitmiyordu?
Aniden...Yüksek sesle tekrarladım, bu sefer hırıltıların arasından “bu gecenin sahipleri kimler ve bu geceyi sahiplenenler kimlerdi ki aralarına bir de beni aldılar? ..”
“Ben neden bu geceyi sahipleniyordum, buz kesmiş etlerimden sanki kan çekiliyordu neden, bende sahipleniyorum…
Gece ve ben ve ben geceye vurgun, kan çekiliyor damarlarımdan, yalnızlığın tüm bencilliği üzerimde kendi kendimi koruma yoksunluğu bu ve kalbimden akan “siyah kanın vurgununu içimde hissederken”, düşünceme düşen soruların ardı arkası kesilmiyordu…
Tamamını Oku
