Özlemek de ölür Şiiri - İrfan Gürkan Çelebi

Gözlerini kapatınca gökyüzü, gece olur.

Derin bir karanlık çöker göğün göğsüne, içi daralır hayatın.

Yaşamak hülyası yeni bir güneşin açmasını bekler fezanın kalbinde.

Yüreği dağlanmış her âşık gibi içine kapanır âlem.

Yeniden kesilen nefesinin geri dönmesini bekler.

Bir umuda sahip olabilmek için içinden sızacak aydınlığı gözler yıldızlar. Kaybolup gitmek pahasına şemsi özler.

Oysa gelse de yeniden zifir rengi asumanın kapısına dayanacağını bilir.

Bilir bilmesine ya, maşukun yaktığı ziyaya bir daha kavuşabilmek için çaresiz sönmesini bekler.

Bir nefeslik konaklığın saltanatına, güneşin parlaklık çalmasına bakmaz sevgili.

Karanın içindeki boyun eğişe benzetir kendini.

Yeniden sevemeyeceğine göre, aydınlıkla karanlığın raksına meftun günlerin gelip geçmesini bekler.

Gündüzler akşamlara misafir gider… karanlık şafağın koynuna girer tam vaktinde.

Seyreder âşık, seyretmekten öte bir maharete heveskâr olmaz.

Günü geldiğinde koynuna gireceği ülkenin kara bağrında bir ümit bulacağını bilir.

Bilir de tevekkülü elden bırakmadan sabırla selameti özler.

Öyle sessiz bir bekleyiştir ki bu… öyle hasretli bir hal!

Sonunu beklemekten öte bir şey gelmez içinden.

Sonra muhkem tutabilmişse sözünü, aşk gelir… kanatlarını yakar… sevdası özgür kalır…

Ebeden özgür olmak için, küçük gurbetinin verdiği acıya tutkun, güler sevgili.

Tebessümü dünyaya bedel!

O gülümseme her şeye değer.

Unutturur dünya sürgününü… temizler öksüzlüğün hüznünü.

Kavuştum ya… yüz akıyla kirlenmeden… yüzüme hüznün kiri değmez artık der ve öldürür özlemeyi!