Özlemek Şiiri - Yakup Günel

Hasret kaldı denizler bir damla suya,
Geceler özlem duydu bir parça uykuya.
Güneş kapandı, gökyüzü hasret kaldı bir ışığa.
Ben de göremedim arıyorum seni boyuna.

Özlemek çaresizlikten dökülen parçalar misali..
Ne kadar istersen o kadar körelecekmiş gibi.
Alıp karşına doymak istersin özlemine,
Yıllar geçen özlemin kalıntıları çöktü üzerine.

Haykırdı bulutlar, çaktı şimşekler üzerime,
Bir toz kondurdu, etkisini hissetirdi tenime.
Alıkoydu beni, ele geçirdi bir şey oldu sesime;
Bir türlü gelemedim ki ben kendime.

Sessizliğin sesini duymaya başladım,
Bu hissiyatın her bir parçasını da yaşadım.
Bulamadığım o duyguları yıllarca aradım,
Özlemin her bir zerresini içimde yaşarken.

Yağmurda sırılsıklam ıslanmak gibi onu yaşamak,
En zoru da üstündeki kara bulutları dağıtmak.
Ne zor şeydir olmayan bir şeyi aramak,
Büyüyor insan bu zorluklarla, alışıyor hayata.

Engin denizlerde boğusmus dalgalarla,
Savrulmuş her seferinde bir o yana bir bu yana.
Özlemini bastırmak için savaşmış durmuş...
Onu düşürmeye çalışan insanlarla.