Özlemek Şiiri - Ünal Demirbağ

Soğuktu yine şubatın ortası
Kaldırımlar buzların,yollarsa çamurlarındı sanki bugünlerde
Ancak Sen yoksun diyemi bana düşman bu banklar bu hava? Bilmiyorum...
Nefes alırken bile ayrı bir dikkat ediyorum bu aralar
Havaya çizdiklerine karışmasın diye adın...
O sıcağımsı havayı hiç bırakmıyorum bile dışarı
Üşürsün,titrer diye içimde kanatların...
Biliyorum,
Yeterince yaktın içimi,üşümezsin...
Ben sadece,senin için birşeyler yapmak istiyorum...
Özlemek yetmiyor dediler,bekledim..
Ağlamak yetmiyor dediler,yazdım
Sevmek de yetmiyor dediler,baktım, bana mezar olacaktı adın...
Yeni bir şeyler bulmak istedim...
Tabi, kendimden başlamalıydım önce bulmaya...
Önce
Geçmişime indim,bir profesyonel eşliğinde
Korkma doktora gitmedim,yalnızlığım yeterince tecrübeli benim
Bir çok kez denk geldim sana biliyor musun
Mesela,Göğsüme bile yatıramazmısım ben seni.
Korkardım,rahat edemezdin,
yuttuğum cùmleler titretirse bedenimi...

Bugünlerde,O kadar özendim ki sana
Sırf senin gibi baktığını sanayım diye gözlerimin
İntihar ediyorum geçip aynaların karşısına.

Sonra,küçük küçük avuçların vardı
Becerebilecekmişcesine sararlardı yüzümü
Söylesene,avuçlarına kadar yüzsüz müsün şimdi yani?

Neyse,sen aldırma bana sevgilim
Senin çamurun benim,seni temizleyecek sular da gözlerim.
Öve öve sevdim seni,söve söve anabilirim yani...
Anmak demişken,birden aklıma geldin geçenlerde
Birden karardı etraf kahverengiyle
Toprak kadar ama, saçların kadar değil...
Derken,birkaç küçük ısırık bedenimde
Karınca kadar ama,tırnakların kadar değil...
ağıtlar da vardı bulanık ve peşpeşe...
Sonra sessiz sakin bir ton,
İmam kadar ama,nefesin kadar değil...
Yani acı bir olaydı,
Ölüm kadar ama,özlemim kadar değil!
Ancak verilmiş sadakam varmış,
Ya da Tanrı iyi izlemiş geçmişimi...
geniş geniş açmıştım o gece ellerimi
Yanakların sığacak kadar
Bir bebek doğacak kadar
Anlamış mıdır dersin beni?