Özleme dair Şiiri - Özleme Açılan Kapı

Öyle bir özlem ki bu,
Ne geceler yetiyor anlatmaya, ne de sözcükler,
Her nefesim ağırlaşıyor sensizlikle,
Her anım, seninle dolup taşan bir boşluk.

Sen gittin,
Ama giderken yüreğimi söküp götürdün,
Şimdi her adımım, sensizliğin uçurumunda yankılanıyor,
Düşüyorum, ama bitmeyen bir düşüş bu,
Çünkü senden uzak her yer, dibe vurmayan bir boşluk.

Sana dokunamamak, sesini duyamamak,
Bir ölümdür bu, ama can çekişen bir ölüm,
Her sabah, yeniden başlıyor bu acı,
Ve her akşam, sensizliğin karanlığına gömülüyorum,
Gözlerim seni arıyor, bulamadıkça daha da kararıyor içim.

Bir hatıran var elimde, ama dokunamıyorum,
Sanki bir rüya gibi geçip gidiyorsun her hatırladığımda,
Ne kadar sarılmak istesem de geçmişe,
Ellerim boş kalıyor, yalnızca yokluğun dokunuyor bana.
Bir fotoğraf, bir anı, ama hepsi eksik,
Çünkü hiçbir şey senin kadar gerçek değil,
Ve hiçbir şey, senin kadar acı vermiyor.

Özlemek böyleyse, ben bu yükü kaldıramam,
Bu acı taşınacak gibi değil,
Her gün biraz daha eksiliyorum,
Her an seni beklerken biraz daha yok oluyorum.
Sanki içimde bir uçurum açtın,
Ve ben o uçurumda kayboldum,
Sonsuzluğa sürükleniyorum, ama bir yere varamıyorum,
Çünkü her yol seni hatırlatıyor, ama hiçbir yol seni getirmiyor.

Zaman bile seni bana geri getiremiyor,
Ve ben her geçen saniyede biraz daha yıkılıyorum.
Bu özlem, öyle bir ateş ki,
Ne söndürüyor beni, ne de tüketiyor,
Yalnızca yanıyorum, ama kül olamıyorum,
Ve senin olmadığın her gün,
Biraz daha ölüyorum.

26.12.2022