Özleme Dair Şiiri - İsmail Uysal

Adını özlem koydum bütün ukdelerimin
Kokluyorum hatrıma geldikçe mendil gibi
Yokluğunda karardı dünyası içerimin
Her hatıran yanıyor içerde kandil gibi

Bilmiyorsun, gülüşün nice canlar yakıyor
Konuşurken dilinden ne ırmaklar akıyor
Susuyorsun, bulutlar ahını bırakıyor
Bakışın, unutulmuş, bilinmez bir dil gibi

Bilmiyorsun, yokluğun ne menem şeydir işte
Bilmiyorsun, ölüyor karanfil her gidişte
Bilmiyorsun, kanatları yanıyorken ateşte
Hasretini taşlıyor gönlüm, ebabil gibi

Aklım senden kaçarken yine sana dönüyor
Bir yıldız ki gözlerin yanıp yanıp sönüyor
Işığının her oku kalbime dokunuyor
Kardeş kanını helal sayıyor Kabil gibi

Endamına şiirler yazılıyor geceden
Destanlar diziliyor, gül doğuyor heceden
Bir sızı yayılıyor içerimde, inceden
Ya Fırat yahut Dicle ya Asi ya Nil gibi

Korkuyorum, geceye kan değecek guruptan
Karanlık kalbe sinmiş beyaz renkli üsluptan
Dağılmak istiyorum sıkıldım usturuptan
Gecem ayyaş, serseri gündüzüm rezil gibi

Kandil gibi insanlar vardı, eridi, gitti
Adını özlem koydum dediğim her şey yitti
Benden zuhur edenler beni öteye itti
Kaldım gül bahçesine sinmiş karanfil gibi