Özlem Yüklü Duygular Ve Adı Konmadık Güz ...

Ev ile iş arasına sıkıştı insanlığın yaşamı
Herkes kendi dört duvar dünyasının içinde
Herkes düşüp kalkıyor tüm zamanlar
kendi küçücük topluluğu ile.
Bireycilik ciride kalkıştı ortalıkta,
Yalnızlık tıkıyor büsbütün
toplumun nefes yollarını...
Herkes bir perakende kuş
şimdi kendi yuvasında,
dayanıksız, duldasız
boynu içine çekik
kapalı dışarıya gözleri,
Ve avcı kurt sürüleriyle çıkmakta ava.
Çok fena sıkılmaya başladı canım
Sarstı beni derinden,
Sıktı çelik bir mengenede
boynumu sıkarcasına,
Silikleştirerek yaşamın ışığını,
Sıktı beni çağın bu hazin manzarası.

Gel git konya altı saat
Gel git dört yöremiz dört duvar,
Kafeste kaplan gibiyiz
kafeste kanatsız kuşlar gibi,
Daraltıyor göğsümü acıta acıta,
Uyuşturuyor ağır ağır beynimi,
Dünü kara,
yarını belirsiz
renksiz, hareketsiz
bu uyuşuk, sarsak dünya.

İtiyor bir bilinmeyen yere
Çekiyor beynimin her hücresini
Yüreğimin buğulu gözlerini
Vurup dağıtıyor,
Savurup atıyor
Günümü işgal eden çözümsüz düşünceler,
Kaybediyor insan kendi kendini...

Fena sıkılmaya başladı canım
Bunaldım suskunluktan
Bunaldım yalnızlıktan
Bunaldım insansızlıktan!

Bunaldım bahçedeki gül fidanları,
Bunaldım sarı gözlü ak nergisler,
Bunaldım mor çiçekli göğ sarmaşık.
Elimde güya bütün özgürlükler
gökler kadar geniş,
denizler kadar derin,
hayal ülkelerince renkli.

Oysa tıknefes patlayacağım dört duvar arasında,
Oysa yıkılıp kaldım toplumsal yalnızlıkta,
Kanadım
hapsedilmiş duyguların
ve tırpanlanmış umutların
hançerlenmiş yürekler gibi sızlanışında…

Fakirin ekmeğiydi çoğu kez
ışıklı bir köprüydü bugünle gelecek arasında
silindi gözlerin feri
kıvılcımlar çakmaz oldu alında,
umut dumura mı uğruyor yoksa?
Umut sürükleniyor sonsuz bir çember içinde,
Çürüyor eşyalar
her biri bir yerde,
Çürüyor insanlar
eksoz ve stres içinde.
Neden kaybedildi dün?
Ne durumdayız bugün?
Nasıl olacağız yarın?
Ne kimse soruyor kimseye,
ne kimse irdeliyor yaşamı kendi beyninde...

Sıkıldım duvardaki şahane kadın
ve kömür gözlü minik kız,
Kızıl atların yalın kılıç süvarisi
Yüreğini bir top ateş gibi ellerinde taşıyan delikanlı
Kavganın ve sevdanın ozanı Nazım usta,
Ve milyonların afyonu
ay ana ikonu
sıkıldım...

Çünkü atom vurgunu şehirler gibi
kötürümleşti insanlığın onuru,
Çünkü uçaklarla yumruklar
kıyasıya savaşıyor şu an Irakta,
Çünkü bir takım koyunlar
kurdun ardı sıra gidiyor Irakta,
Ve insanlık
dipsiz bir uykuda horulduyor Irakta! ..

Bunaldım Hoca Nasrettin,
Güldüremiyor beni bundan böyle
eşeğin ve nüktelerin,
Sen daha topal Temur devrinde misin?
Uzanmıyor dünyama dünyan,
Tutamıyor ellerimi ellerin...

Asya bozkırlarının
alev yeleli yaban tayları,
Gözlerimle yarıştayım sizlerle,
Yalnızca siz beni terketmediniz.
Alıp götürüyor beynimi
yıldırımların kavga mahşerine
şimşek kanatlı yeleleriniz...

Kalkıp gitsem buralardan
düşüp özlem yüklü duyguların ardısıra,
kırarak
keskin bir bıçak darbesiyle
beyni kuşatan paslanmış zincirleri.
Dağıtsam bir deli poyraz gibi
yürekleri daraltan sis perdelerini.
Yüklesem gövdemi kanatlarınıza
Sürsem dumanlı dağlar ötesine
Sürsem denizaşırı bir yerlere...
Gitsem gidebildiğim kadar
durmadan
yorulmadan
ve neyin nesi olduğum sorulmadan...

Belki terkeder o zaman
gönlümün yaylalarını
yalnızlıkların, insansızlıkların ve umursamazlıkların
çağımızın üstüne afyon gibi çöken kara bulutları.
Çekmezse eğer yüreğimi gerilere,
çekmezse ellerimi, ayaklarımı ve belleğimi
ardımda bırakacağım gönlü bulutlu
tomurmuş bir gül goncası...

Yol verip ellerime,
Yol verip yüreğime,
Yol verip şimşekli gözler gibi
dalga dalga denizler gibi
Sürsem anın ötesine
Sürsem el ele gülüşlere
Sürsem yığınsal sevinişlere,
Sürsem, adı konmadık güzelliklere..!

Mart 2004
Melbourne