Özlem Yangınları Şiiri - İsmail Çakır

Seni bekledim yıllar geçti, seni sevdim bir ömür bitti.
Geçen yıllar geri gelmedi, sende gittin terkettin vefasız.
Kahredici iniltilere, keşke anlam verebilseydin.
Beklemekle biten bir ömrün feryatlarını duyabilseydin.

Güzel gözlerinı, son birkez daha görsemde öyle ölsem.
Cehenneme gitsende farketmez, seninle orda olabilsem.
Önce sen girdın yüreğime, girilmez, çıkılamaz oldu.
Kalbim ince bir delikti, ayrılık tortusu tıkadı onu

Mevsimlermi değişti, sonbahar nede erken geldi kuşlar.
Sizde gidin bakalım, ne olacak benim halim eski dostlar.
Sana gönül verdim ise, acı çektiresin diye değil.
Göz yaşlarım aksada yağmur gibi, bana gülmek helal değil.

Yanlız bırakıp, terketiğin gün dinmeyen kasırgalarda.
Uçsuz okyanuslardaki, sonsuz dalgalara attın sevdanı.
Ziyan oldu umutlar, meçhule gitti,kayboldu aşkımız.
Vurup patlayan köpükler gibi söndü, mazideki sevgimiz.

Kaldıracaksan kaldır aramızdan, bu kara bulutları.
Sahra çölü büyüklüğünde, yakıyor gönlümün dört yanını.
Bir bilinmezliğin ortasında, çaresizce bekliyorum.
Her dakika kendimi volkanlara atıp atıp yakıyorum.

Sıla hasreti, kollarından uzakta olmakla çekilir.
Sürgün bakışların, özlem yangınlarıyla hep hakkım yenilir.
Hasret şarkıları sonkez söylüyor, susmadan dudaklarım.
Var olmanın nedensizliği, yanlızlığımla kaldım yanlızım.