Özlem Orun Şiirleri - Şair Özlem Orun

Sen bendeydin hep
Ama hiç benim olmadın
Ben hep senindim
Yine sende kaldım
Sen olmadı
Ben zaten hiç yoktu

Falcıya sordum seni;
Çok kederli dedi.
Derdi bir sen değilsin; çok çeşitli, hepsi başka türlü dedi,
Onun için ne yapabilirim dedim;
Kendini sakın üzme, sadece sev dedi...

Rüyamdaydın dün gece
Bulunduğum kör kuyuya uzandı elin
Bir anda aydınlandı ortalık
Yağmurun arasından sıyrılıp
Gökkuşağı oldun gözlerimde.

Ölümün soğuk yüzünü görsem karşımda;
Hemen kollarına atlarım.
Son arzun gerçekleşsin sonra gel dese;
Seni görmek demem, biliyorum o zaman ölümsüzlüğü yaşarım.
Bu umutla sensiz yaşamak herşeyden zor, bilirim.
Son arzumu söylemem, ölüme bile rol yaparım.

Ne tuhaf bir duygu bu aşk;
İzinsiz, habersiz giriyor yüreklere
Sessiz, sedasız...
Atmak için çırpınıyorsun,
Haykırıyorsun duyurmak için sesini.
Ama biliyorsun ki;

Sen hiç yastıklara sarılıp
Ya da başını duvarlara dayayıp ağladın mı?
Kalabalık içinde yapayalnız kalıp
Tanıdık bir yüz aradın mı?
Karanlıkta bir ışık arayıp
Sessizlikte tını duymak için kulak kabarttın mı?

Sen sevmedin beni
Ben seni sevmedim
Kırmadık birbirimizi
İncitmekten korktuk
Dokunduk titredik,
Dokunamdağımızda özledik

Yaktın işte sonunda acılarını,
Şu elindeki sigaranın ucunda.
Derin nefesler çektin ardı ardına,
İçinde kalanları da üfledin dumanıyla.
Aceleci davrandın, yansın bir an evvel
Kül olsun hepsi...

Yalnızlık üşür avuçlarımda
Anılar kül olur duman olur
Karanlık odamda her defasında
Derinlerden bir iç çekiştir her soluk
Masamdaki binbir çeşit mezedir her ümit
Aldatılmışlığın kinidir her yudum

Sen gideli ne gece ne gündüz...
Artık zaman anlamını yitirdi.
Saatler akmış ya da durmuş
Ne farkeder?
Seni getiremedikten sonra....
Oysa seninle ne kadar farklıydı;