Tüm çabam gözlerinde bir ışık görmek için yavrum.
O ışık ki;
Evrenin herhangi bir koordinatındaki bir damla gözyaşını aydınlatsın
çekilen acıları göstermek için.
Ah elleri dert görmüş kardeşim,
nasır irisi, ağrılı ellerin sahibi,
kendi hayatına sahip olamayanım ah!
Bilmez misin,
diyetini hayatınla ödemektesin
Bu usul salınışı inen akşamın,
insanı içine çeken sessiz gökler,
morlar, maviler, griler...
Deniz durulmuştur şimdi üçbin kilometre ötede.
Saatler rakı vaktini vuruyordur.
ay doğuyor,
artık hiç birşey eski karanlığında değil.
el yordamıyla yola koyuluyorum...
yüzünü yitirmiş rakkaslar görüyorum, pek çoklar
şavkı vursa da ayın ne beis,
Dünyanın herhangi bir yerinde,
herhangi bir bildik veya bilemedik zamanda,
Heidi ya da Ünzile,
küçük yuvarlak ekmekleri, boğazından geçmeyip,
evdekiler için biriktiredursun,
Bu doğurgan bedenimi doğurmaktan menettim.
Her gün yeni güzellikler doğurup,
Beynimin doğurduklarını
Doğmuş olanlara yaşam kaynağı yapabilmek için.
Özlem Önal, Zürich / 2009
öldürdüğümüz
ıraklı, filistinli,
osetyalı, sri-lankalı,
türkiyeli ya da tibetli
hiçbir Çocuk için
ağıt yazmayacağım.
Yağmur seni yağdı iliklerime kadar.
Kaldırım kenarlarında buğusu tüttü gözlerinin.
Şehrin ışıkları yandı bir bir,
Işıldadı umutlarım kuytularda.
Zürih 28.04.2017
Masal bu ya,
Umudunu yitirmiş insanoğlu günün birinde.
Bakmış avcunda duran tohuma ve düşünmüş:
‘’Bu tohumu toprağa ekse ne ekmese ne,
Nasılsa yeşermeyecek o filiz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!