Özlem Ölüme Kenar Şiiri - Mecit Aktürk

Bin hıçkırık âh çeker bir avuç mendilimde
Sebeb-i zâr aşikâr, gözüme yaş kâr bugün
Suale arz-ı hâle heceler kan dilimde
Bildik cevabı tekrar gerçeği inkâr bugün.

Sinden akseden nidâ, vakt-i vedâ îmâsız
Bir misafir-i güzîn gelir gider sîmâsız...
Gönlüme köz taşıyan takvimler acımasız
Ukbâdan esen rüzgâr sîneme hünkâr bugün

Bahtına keder ise Levh-i Mahfuz'a yazan
Başına gam üşüşür, yaz günü üşür ozan...
Dindi o davûdi ses; mevsime vakt-i hazan
Esen bora, yağan kar; sert fırtına var bugün

Kandan gözyaşı düştü muhabbet çıramıza
Turabın tozu girdi dostumla aramıza
Sabır merhemi sürsün tabipler yaramıza
Bahçevan göçmüş zağar; gülzâr târumâr bugün

Hasret heyula gibi; ruhuma çile efe
Hüzün ağır mı ağır; gönül sırtıma küfe
Arifin azmi gerek hislerimi tarife
Kalemler gamsıza yâr, gamlıya ağyâr bugün

Hicrân denen illete naçar kalınca devâ
Tebessüm çehreye zül, çeşm-i giryân bedava
İncitmemek sanatsa, öksüz kaldı bu dâvâ
Nazarına ufku dar, şemse şua ar bugün

Kâh şelâle gibiydi; farklı kırk ark'a akan
Kâh görkemli bir çınar; şükürle göğe bakan
Daha dün gönüllerde derin izler bırakan
Sessiz, ç/ağlayan pınar; yan yatmış çınar bugün

Söz vermişti Rabbine; bozulmadı o ahit
"Kulluğum İftiharım" eseri buna şahit
Lokmasını bölüştüm; bu şeref bana ait
Yürekti bir dağ kadar; yüreğim naçar bugün

Ey fersiz kalemime yön gösteren yıldızım!
Sen gittin, soldu rengi; kesildi "hece" hızım
Her soluğum ızdırap, bin hıçkırık her sızım
Efkâr alev kusan nâr; tarifsiz bu hâr bugün

Sarsıldı salân ile sılan, köyün, bucağın
Yarım kaldı hesabın; "hayattan alacağın"
Üfledikçe közüne gam tütüyor ocağın
Özlem ölüme kenar, yakıcı buhar bugün

Ey gönüller Ağası; yâdı sebeb-i âhım!
Garip kaldı ebedî edebî güzergâhım
Bir teselli uğruna çırpınsa da sabahım
Güneş doğmuyor zinhar; "Cemresiz Bahar" bugün