Özlem Kokulu Geceler Şiiri - Bilal Özcan

Ne al gonca, ne gül, ne mum, ne gül kokulu güller,
Tek bir teselli bile olmadı, hiç biri bir,
Özlem kokulu yıllar, tükenip gidiyor bir bir.

Kalbin ritminde tükenirken ömürden nefesler
Günler; günleri, günler, ayları, yıları besler,
Şu özlem kokulu rüzgarlar hala seni sesler.

Sevda sevda savrulur nar-ı aşktan kalan küller,
Söyleşse de küllerle yelerler, yelerle bülbüller,
Şu özlem kokulu çöllerle, kavrulur gönüller.

Ol ten-i bedende can, canda nefes nefes ahlar,
Dilimde dolanır durur, ahu-zar ile vahlar,
Özlem kokulu geceler, hala benle sabahlar.

Çizgi çizgi oldu o dümdüz, pürüzsüz şakaklar,
Mevsim mevsim kışı hatırlatır saçımda aklar,
Hani nerde o, dün pür ü neşeyle gülen sokaklar.

Doğan güneşe inat, hala kapalı ufuklar,
Hani nerde o, umutla beklediğim revnaklar,
Mavi özlem kokulu, al yazmalı, al şafaklar.