Özlem İklimlerinde Şiiri - Ayşe Keleş 2

Şehrin ışıkları titrek titrek yanarken
Mum gibi içime içime eriyorum
Akşamın bu saatlerinde
Tren raylarının uzandığı
Uçsuz bucaksız tenhalığa benziyorum.

Gidenler gitmiş,
Dönenler dönmüş.
Yorgun bir yol uzanıyor içimde,
Dağlarım sisli bir karanlığa bürünmüş.

Özlemlerim
bir albümün soluk resimleri arasında geziniyor.
Çocukluğum
çiçekli elbiselerini giyiniyor.

Arkadaştan öte dostluklarımız,
Yağmurdan ıslanmış kahkahalarımız.

Bu saatlerde
Kalbim eski bir plak gibi dönüyor,
Özlüyor,
Annem saçımı okşayıp sevgiyle gülümsüyor...

Kırmızı bir ruj lekesi bardağımda,
Yudumluyorum çocukluğumu...

18 yaşında gençliğim,
Mavide kalmış aklım...
Yeşilleniyor şiirlerim,

Ah o doyumsuz sevgilerim
Neşelerim,
Gereksiz kaprislerim...
Raflarına çiçekler dizdiğim kalbim...

Her ölümle biraz eksilmişim.
Kaç şehir büyütmüş beni
Kaç şehir sokağında küskün kalmış izlerim...

Aynaya bakamam bu saatlerde
Çatlaklarından
hüzün sızdırır gözlerim...

Akşamın bu saatlerinde,
Yalnızlığım dökülür pencerelerimde.
Buğusu özlem kokan,
Bir çorba pişer tenceremde...

Ah gönlüm!
Ah kalbimin yuvasız kuşları,
Özlem iklimlerinde
Akşamın bu saatlerinde
Kanat çırpıyorlar
Yorgun bitkin göçebe...

Ayşe Keleş