Özlem II Şiiri - Mustafa Duman

geçisinle yollardan hızlıca kalkan kuru yapraklar bu yaz sabahında bile aklıma gelebiliyor.

güneşin beyaz üstünde duruşu kadar parlaktın. hiç bir rengi emmedin hep yansıttın.

bir uçurum kenarında dengesini sağlamaya çalışıyordu sanki ay. itsen gece karanlık, çeksen sen vardın.

kokun 3 yüzyıl hatırlanır senden uzakta. ve geldiğinde yine ilk günki halini alır. üç yüzyıl kandırsam da kendimi.

ben şimdi yine toprağın çatlakları arasındayım. aklımın kırıkları gölgesini düşürüyor dakikalarıma.

umudun, bir dal yeşil değil, kendi başına bir ormandı. sesin başka tüm seslerin zamiri.

uzaktasın. kavanozda bir zeytin tanesinin yalnızlığı bendeki. rengimin önemi yok..

(2004)