Özlem(I) Şiiri - İbrahim Uyanık

Erdemle onur savaşmadı
Hiçbir zaman, bire bir.
Onur; mağrur süzer sarp kayalardan
Engin ovayı, pek acımasız.
Dilerse, tanrı olur,
Bazenda tanrıyla birlik.
Pekiştirir ayrıcalıkları kendi adına,
Okulda, camide, kilisede bir bir.
Üstünlüğünü, soysuzların kanlarını
Emerek duyurur, emdikçe de buyurur.
En onurluları en soyluları
İşçilerin, soysuzların ellerinden ve
Bileklerinden
Kurarlar zindan kapıları ve pencerelerini,
Zaman içinde
Erdem; gelişir onura karşı dirençle,
Dalda çiçek döner meyveye.
İşçilerin, soysuzların ellerinden ve
Bileklerinden kurulan
Zindan kapıları ve pencereleri
Kendini yaratır soluk soluk zaman içinde,
Ellerimiz ekmek, güneş ve gül derer
Hepimize ayrıcalıklar biter.
Emeklerimiz önce evrene sonra kendine yeter.
Soysuzlar denizinde tüm canlar kardeşçe,
Soylular boğulur bunca ferah günde nedense.