Adını özlem koydun bu sonsuz sevginin,
Özlemin tek sığınağı oldu bu acı dolu yüreğin,
Bu bitmeyen özlem kaçınılmazlığıydı sensizliğin,
Bitmez bu özlem sevgili, bitmeyecek bensizliğin...
Ayrıldık ve her geçen gün büyüdü bu özlem,
Her iç çekişte bir gözyaşı, her göz yaşında bir sitem,
Bitmedi bu hasret, ne yapsam nereye gitsem,
Özlemin gösterdi, kime baksam hep sen...
Yıllarım seni beklemekle geçti umutla,
Gelişin seni vazgeçilmez kıldı bir anda,
Sensizliğin içimi, yüreğimi yaktığı anlarda,
Özlemin hep vardı, bırakıp gittiğin zamanlarda...
Adı hep özlem kalacak bu karşılıksız sevginin,
Özlemek tek çaresi olacak sensizliğin,
Bitmez bu tutku, bitmeyecek bensizliğin,
Yaşadıkça vazgeçilmez olacak ismin,
Kaçınılmaz olacak özlemin,
Özlemim...
Kayıt Tarihi : 12.8.2005 12:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri, beni düşündüğü zaman aklına sadece 'özlem' hissi gelen bir insan vardı bir zamanlar, ona yazmıştım...Sene 2002... Ülkemden ve ondan çok uzakta olduğum bir zaman aralığında, onun bana olan özlemini düşünürken ve beni hala özlediğini adım gibi bilirken ve hatta o zamanın yanı sıra şu anda bile beni hiç özlemediği kadar özleyen...ve her zaman, hiç kimseyi özleyemeyeceği kadar, beni özleyecek olan...ama muhtemelen bir daha yüzümü bile göremeyecek bir şahs-ı muhtereme yazmıştım... Şiiri okuyup, hikayesini gerçekten çok merak eden okurlarım olduğu için bu kısa hikayeyi yazdım. Siz siz olun kimseye 'özlemim' demeyin, çünkü birisinin 'özlemi' olmak o insandan çok size zarar verir... Sevgiyle, H.Mine Bahadır.
Bu arada benim de adım Özlem :)
tıpkı benim gibi..
ellerinize ve yüreğinize sağlık...
TÜM YORUMLAR (10)