Özlem Heryerde Şiiri - Gözde Yılmaz

Oradayken burdaydım hep
Burdayken de hep orada
Vicdansız bir koca gibi
Ne metresime yetebildim
Ne helalimin alnından doyasıya öpebildim

Bir rüzgar özlem getirdi
Hasret bürüdü gönlümü
Diğer rüzgar tuttu kolumdan
Alıp getirdi oralardan buralara
Yine hasret
Yine özlem..

Yitmedi gitti bu bela ne gönlümden ne ömrümden
Orası neresiydi ya da burası hiç bilemedim
Metresimin alnından öptüm ben
Helalime bir gece düş oldum
Nerede duracağımı bilemedim
Arada yittim gittim

En büyük acımasızlığı kendime acımayarak
En büyük vicdansızlığı kendimi hiçe atıp da yapmışım
Bilemedim..

Sevdalarım yarımdı benim
Vuslatlarımın ayağı topaldı
Ne analık edebildim küçük düşlerime
Ne anamı bildim
Kendimi bilemedim
Neredeydim

Neydi bu acele
Kimler çekerdi kolumdan
Kimin peşinde buldum belamı
Kimin peşinde mevlamı
Bilemedim..

Hep anlamaya çalışırken kendimi
Üzüldüm üzdüm
Gözümü kapadım kara kuyulara düştüm
Açtım çırpındım koştum
Çok yoruldum..

Bakanlar bilemedi göremedi görmek istemedi
Ya da ben hülyalardaydım
Millet bildi
Herkes aldı istediğini
Ya istemeyi bilemedim
Ya çok şey istedim

Sükunet istedim
Kendimi özledim
Ama yoktum hiç
Yakamdan tutup kendimi kendime getiremedim

Özledim hepinizi
Tüm aidiyetim, benliğim
Hiç bitmezmiş özlemler onu bildim
Hep özledim hep gülümsedim

Sorsalar şimdi mutsuzmusun diye
Mutsuzum derim ama gülerim
Mutsuz muyum bilmem

Annem der hep,
Sen mutsuz bir çocuksun diye
Sonra da derler
İnsanın içine huzur veriyor gülümsemen
Onlar da bilemedi
Ben iki kişiyim
Yaradılışım böyle benim
Kendimi bilemedim
Hep özledim...