Özlem(hasret) Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Uzaklık bir çan gibi çaldı gecemde,
Sesin yankılandı duvarsız evimde.
Her soluk, seni arayan bir yankı artık,
Göğsümde eski bir hatıranın ağırlığı.

Zaman, sensizliğin adımlarını sayıyor,
Takvim yaprakları sessiz bir mezar gibi.
Bir ışık sızıyor gözkapaklarımdan —
belki senin gülüşün, belki bir düşün sesi.

Pencereye konan her akşam rüzgârı,
Saçlarının kokusunu getiriyor gizlice.
Bir yıldız kayıyor, ama dilek tutmam artık,
Çünkü bütün dileklerim, seninle yanmış çoktan.

Geceler uzuyor, sessizlik ağırlaşıyor,
Yastığımda yarım kalmış bir sözün izi.
Bir duvar gibi dikiliyor sensizlik önüme,
Ama ben, sesinin gölgesine sığınıyorum hâlâ.

Sensizliğin ortasında bile varlığın yankı,
Bir dua gibi dolanıyor dilimde.
Gözlerim ufka değdiğinde biliyorum:
Bir yerlerde sen de aynı gökyüzüne bakıyorsun.

Ve işte, her gecenin sonunda anlıyorum:
Hasret, sadece uzaklığın adı değil,
Bir kalbin hâlâ sevmeye devam edişidir.