Özlem Giysili Hüzün Şiiri - Aslı Demirel

Tam da sarılmışken unutmanın tebessümlü haline
Sayfayı bembeyaz yapacakken tam
Kıyılarıma güneş vurmuş
Sıcaklıkla hayallerim kendinden geçmiş
Yarasalarım yerini martılara terk etmişken
Nerden geldi yine özlem giyinmiş hüzün gözlerimin beyazına
Nasıl da boyadı etrafı kızıla

Dayanılmazlık küçülttükçe içimin seslerini
Dayanmaya çalışmak bir o kadar devleşti
Naraların en isyan hali dolandı ufuklarıma
Zor ötesi dedirtti unutmaya çalışmak
Başaramamanın ezikliğine kurban edildi kahkaha
Nerden geldi bu özlem giysili
Acımadan gözlerimin beyazına
Nasıl da boyadı etrafı kızıla

Gülümsemeye aşık olunur mu hiç
Kavuşulmadıkça büyüdü mü aşk
Büyüdükçe yaktımı göğü
Yandıkça gök kavruldu mu yeşilim
Tüm mevsimlerim sattı mı ruhlarını hazana
Hazan acımasızlığı kırdı mı dallarımı
Kupru bir çalı mı şimdi çaresizlik
Dikenleşmiş batıyor her yanıma
Nerden geldi yine özlem giysili hüzün ellerime
Değdiği her yere kan sıçratır da
Nasıl da boyar etrafı kızıla

Uçurum ayazına tutulmuşken savruluşlarım
Tutunacak bir tek ümidim kalmadı mı
Kalmayışlara inat mı arzular
Tam da unutmuşken gidişlerin izlerini
Yine neden giyindi hüzün özlemliği
Kar beyazına tuzlar ekleyip eritti mi
Soyunurken gözümün beyazı karanlığa
Nasıl da boyadı etrafı kızıla...

(02 10 2007)