Özlem Duyanlara Şiiri - Taha Yaycı

Zaman geçtikçe insan özlem duyuyor
Bir tek özlemeyi özlemiyor
Bazen anne konuyor özlemin kutusuna
Bazen baba, bazen kardeş, bazen yar
Bazen bir dost omzu aranıyor ağlanacak
Bazen bir kalp aranıyor kendinle ağlayacak
Bazen bir ses isteniyor seni cağıran
Bazen bir el omzuna dokunan
Bazen iki kol sana sarılan
Bazen özlem kutusu da doluyor dibine kadar
O zaman kutuyu gözyaşları boşaltıyor
Yine de her özlem kutusu herkese dar
Bazen insan kendini daraltıyor
Bir otobüs ötede, bir telefon mesafe
Bir seda ister gönul, annem oğlum desin diye
Bir nazar ister gözler, babam yeşil baksın diye
Bir güzel sine ister, kardeş bağrına bassın diye
Bir sonsuz yürek ister, yar içine alsın diye
Ister ister de, unutulur mu bu günlük hengamede
Tum isteklere ulasılır mı, sadece istemekle
Al kendini vur yollara, bu yollar kısa gelir sana
Al telefonu bas tuşuna, bakma özlem kutusuna
Bir bakmışsın boşalacak, gözden yaşlar boşanacak
Ebedi huzura erecek ruh, terkettiğin olsun gurur

(08/10/2004, İstanbul)