Özlem Çözümlemesi Şiiri - Nevzat Dağlı

Her gün yüreklere nehirler gibi,
Çağlayıp çağlayıp akıyor özlem.
Bazen de boğuyor zehirler gibi,
Sözleri boğaza tıkıyor özlem.

Hasret yetişiyor vuslat dışında,
Sıla toprağında, gurbet taşında.
Yolculuk bitiyor yolun başında,
Orada karşıya çıkıyor özlem.

Gitmek, kalmak zorsa ön kararıyor,
Şaşkınlık oluyor yön kararıyor;
Karanlık başlıyor gün kararıyor,
Kara bulut gibi çöküyor özlem.

Ölçüye, tartıya, ele gelmiyor,
Bağlıyor kendine sonra salmıyor.
Dertleri veriyor çare bilmiyor,
Öyle garip garip bakıyor özlem.

Beyinde dolaşır, ruhta dolaşır,
Hücreler içine kadar ulaşır.
Kendi hastalığın sana bulaşır,
Yüreği içinden yakıyor özlem.

Kimi zaman zalim cana dokunur,
Bazen rezil eder kana dokunur.
Çektiğin acılar sana dokunur,
İlmek ilmek dertler dokuyor özlem.

Çaba çoğaldıkça kalmıyor efor,
Duygu köreliyor, duyumsamak zor.
Kavuşmak zordaysa başlar anafor,
Girdaba yavaşça çekiyor özlem.

Sabırları yırtar boşa beklemek,
İnsanı avutmaz umut eklemek.
Susmak çare değil, boşa saklamak,
Kendi bildiğini okuyor özlem.

İnsana özgüdür öze güç verir,
Şaire destektir söze güç verir.
Ozanda başkadır saza güç verir,
Çiviyi çiviyle söküyor özlem.

Beyin yoksul değil, gönül zenginse,
Eğer özlediğin senin denginse;
Sevgi bağlarında ruhlar dinginse,
Verimli tohumlar ekiyor özlem.

Karaman, Aydıncık özlemim benim,
Ankara doyduğum düzlemim benim.
Çok uzun yıllardır gözlemim benim,
İnsanın özünü yıkıyor özlem.

Ayrılmak koşulsa yakınmak ayıp,
Vuslata uzaktan bakınmak ayıp;
Özleme kahırla dokunmak ayıp,
Nevzat’tan soğuyor, bıkıyor özlem.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat