Özlem Bilge Şiirleri - Şair Özlem Bilge

Mayısın yirmi biri
Bir rüzgar esti geçti.
Ardındaki fırtınayı
Rüzgar bile bilmezdi!

Doğru mudur beklemek gelmeyecek birini?
Varlığını ona adayıp gözünü yola dikmek!
Onu beklemek;
yemek yemek, su içmek.
Onu beklemek;
İbadet etmek.

Dört mevsim var, bir yılda
Beşincisi sensin annem.
Ağrı Dağı’ dan engin yüreğin
Mariana (*) ’ den derin şefkatin
Boyu yok posu yok sana olan sevgimin,
Kilosu, ölçüsü, rengi, ırkı, dili yok.

Bana yar olan sen değil,
Yar sandığım sen içimdeki.
Öyle bir sen ki bendeki,
öyle bir sen!
İlah sanardın kendini,
bir görebilsen...

Yürüdüğüm sokakalar yokluğunla ağlıyor,
Martılar bile benle sanki dalga geçiyor.
Sen evinde rahatça kahve yudumluyorsun,
İçimdeki yangını tahmin edemiyorsun.
Gözlerim donuk artık, Baktığım yerde yoksun
Geri dön demiyorum, demem de biliyorsun.

Bir anlamı olmalı suskunluğunun,
Acı içindeyken gülmenin bir anlamı olmalı...
Hüzündü ardına sakladığın, o uçarı gülüşün,
'Kal' diyorken gitmenin, bir anlamı olmalı...

Nasıl da gittin öyle hiç arkana bakmadan,
Söyle silebildin mi hiç yaşandı saymadan?
Ruhumdaki yarayı tahmin edebilin mi?
Pişman olup bir defa '' ben ne yaptım'' dedin mi?
Sen giderken gözlerim bakakaldı ardından,
Dönüp bana sarılmak geçmedi mi aklından?

Yosun kokusu ve Deniz.
Nasıl özledim sizi bir bilseniz...
Dalgalar, martılar, kumsal ve deniz kabukları...
Bin bir işveyle süzülen yelkenliler…
Sabahında umut, akşamında huzur…
Rengindedir özgürlük,

Birdenbire söndü mum, ortalık kapkaranlık.
En çekilmez dert şimdi, özleminle yalnızlık.
Kimsecikler yok artık, bomboş bir dünyadayım.
Toprak çeker tenimi, bir ipin ucundayım.
Ağlayarak verdim ben bu dönülmez kararı,
Şimdiki yerim benim narin bir selvi altı!

Penceremden fütursuzca süzülen ışık,
Zifiri karanlığımı kaybediyorsun...
Ben senin dünyanı kararttım mı hiç?
Öyleyse sen neden aydınlatıyorsun?