Özlem Ağacı Şiiri - Emine Öztürk

Yüzünden dört mevsim gecerdi bakmaya doyamazdım
Her halin her durusun,bakışın başka güzeldi..
İçimi ısıtan kış güneşimdi,yüreğim acemi bir kuş gibi çırpınırdı,
Gözlerin gözlerimle buluşunca..
Her halin çekerdi beni kendine.
İnceden inceye müptelesı olurdum o zayıf,çelimsiz bedende sakladıgın kocaman yüreğin...
Bendim sebepsiz gülüşlerinin dergahı,bendim anlamsız hayatına anlam ve güzellik katan..
Bunu söylerdin her fırsatta bahar bakışlı,yüregi yaralı sevdiğim.
Unuttun mu şimdi yüreğine konan Zümrüd_ü Anka kuşunu..?
Hangi mevsimin coğrafyasında yol almakta yorgun yüreğin?
Yitip giden sarkılarda mı arıyorsun sana cesurca sundugum sen dolu yüreğimi..
Şimdi nereye sıgar bu yüreğimde büyüyen özlem ağacı?
Günden güne büyümekte,dallanıp filiz vermekte,
Yüreğimin en ücra köşelerini mekan tutmakta,
Arsız bir ayrık otu gibi kök salmakta bedenime,
Ve her kök canımı ayrı ayrı yerden yakmakta...
Sen gittin bahar bakışlı yar...
Ya bu bitmez tükenmez sızıları,acıları kime emanet ettin?
İçimde günden güne büyüyen bu özlem,bu hasret mi bana bıraktıgın yegane yadigar?
Veremedi meyvesini yüreğimde düşüncelerimle büyüttüğüm hasret adlı agaç...
Doğuramadı 'umut' adlı bir bebek..
Kökleri hep derinlere daldı,her dalışında canım daha fazla yandı...
Özlem Ağacı...