Özlem Şiiri - Mehmet Cemal Saydam

Nemrut’ta buzların çözüldüğü an,
Tut kolumdan beni, o yere götür.
Göçerler Süphan’a geldiği zaman,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Selâmım var, hastasına-sağına,
Hasretim var, bahçesine-bağına.
Gün inmeden Dideban’ın dağına,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Gönülden sesleniş, tutkumdur çağrım,
“Bitlis” denilince, bitmiyor ağrım.
Dört mevsim yanıyor, yanıyor bağrım,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Zulüm çadır kurmuş hakkın üstüne,
Yokluk karabasan, halkın üstüne.
Gün doğmadan Sermiyaz’ın üstüne,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Kem bakanın, şişi sokun gözüne,
Hüzün çöker sevdaların özüne.
Hasretim var, Çürükdüzü düzüne,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Muradiye Çağlayanı denince,
Bir hançer yarası, iner derince.
Menekşeler toplanmaya gelince,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Her “Sekiz Ağustos” bayram diyorlar,
Gerçek bayram ne, hiç bilmiyorlar.
Kardeşi kardeşe kırdırıyorlar,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Rahva yalnız, sahipsiz ki puslanır,
“Daye” denen, ana gözü ıslanır.
Çilifte’de, kekliklerim seslenir,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Avcılara bayram olur şafaklar,
Boş bakar dereler, tutulmuyor ırmaklar.
Nineler anlatır, dinler balalar,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Adilcevaz, bağlar yurdu, kimsesiz,
Ahlat, kalkınmadan kalmış habersiz,
Çekilen acılar, dertsiz-minnetsiz,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Bir inci ki Tatvan, kıymetten mahrum,
Mutki ve Hizan, yokluğa mahkûm.
Bitlis onurum, arım, namusum,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Mehmet Cemal SAYDAM
__________________________________________________________

'Özlem' başlıklı bu şiirim, baskıya hazırlanan 'ACISIYLA YANMAK MEMLEKETİMİN' adlı eserimde de yer almaktadır.