Özlem Şiiri - Aut242

Saklanmıştım gecenin koynuna, bi kış akşamında
Aydınlanmazdı odam,
Bi kaç sokak lambası olmasa orda
Soğuk geceler, çok soğuk senden uzakta
Alıp gittin ya iklimini,
Don vurmuş bi çiçek gibiyim dalında
Kuytu, karanlık bi sokak ortasında
Hüzünlerimle kol kola sevdiğim,
Sarmış beni dört bi yanımda
Kalbi, şuramda
Kabul! Biraz haşarı olabilirim
Ama
Seni üzerim sanma
Gözlerim, yollarının gökyüzünü kestiği noktada
Bi çift göz var bekleyen seni
Unutma
Uzaktan sevmeyi öğrenmiş olsa da
Yokluğun koyu bi yalnızlık oluyo kalınca bi başıma
Yüreğimin duvarları isminle boğuşuyo
Yaralar alıyo her defasında
Dümdüz çölleri aşmak istiyo yüreğim varmadan sabaha
Belki de bi serabına kapılırım, en susadığım anda
Olmayı istemez miyim hiç yanı başında
Yine de güzelsin, gerçeğin kadar olamasa da