Özlem Şiiri - Arzu Öztürk 2

özlenen bilmez ne denli özlendiğini
her sabah her akşam
sızan arayış
gözlerde katmer katmer katlanırken
özlenen bilmez
bilemez ne denli özlendiğini
yaşanmışlığın saçlarında
ince eller
ince dokunuşlar
elim özler sana ait her teli
sevgi ki özlemekten gelir ileri
biz kırgın dalgaların köpükleriyiz
sönmemeliyiz
ağır aksak yaşamak hayatı ne zor
ne zor aslında susmak
ne zor kelimeler
ne zor bir masalın kahramanı bile olamamak
özlemek ne zor
ama bilmez özlenen işte
ne denli özlendiğini
o özlemlerde her sabah, her akşam
her günün, her gecenin ortasından
göğü parçalarcasına
sessiz bir uçak gibi geçtiğini...
bitmemiş sözcüklerimiz vardı
ne çok tükendiler
hangi sığınaklarda kaldı bendimiz
benliğimiz
şimdi hak mı, hukuk mu yaşamak
giderilmiyorsa sevgi
giderilmiyorsa aşk
giderilmiyorsa dostluk
giderilmiyorsa keder
giderilmiyorsa özlem
giderilmiyorsa
açsa
susuzsa
neye yarar yaşamak...
ahh özlem
yalnızlığımın yakasına yapışmış ateş
tunç
çelik
ağır
ağrı
sızla yine
sızla ki kendinle özdeşleşen bir ömrü
özlemle bitiresin
bitirmeyesin derim ama
var böyle özlemlere kal
var böyle özlemlere dal
sen içerden ölürken
çekilirken damarların içten içe
var bu şehrin diplerinde
kuytulara kal...
kaldığın yerde yine affet kederlerini
affet hüzünlerini
özle
sev
yine sev
ömrünce
bilmez özlenen ne denli özlendiğini
sen yine
yine yüreğinle
sevgilere
hasretlere
kederlere
en sonunda yine
kendine kal...

(23.08.07)