Özlem Şiiri - Sinan Oğuzhan

ÖZLEM

Babam yokmuş geldiğimde dünyaya,
Duyuramadım ilk yaşam feryadımı da.
Yılda bir ay; biraz şefkat, biraz sohbet.
Sonra on bir ay, yine hasret.

Anne sevgisine doydum diyecektim ki,
Çekti aldı eğitim, öğretim.
Annemden de ayrı...
Günde on iki saat,
Boşa beklerim öğle tatili.
Çekemezken beş yılda on iki saatleri,
Şimdi tamamen koptuk,
Yuvasız kuşlar misali.

Yine gelecek yılda bir ay;
Biraz şefkat biraz sohbet.
Gel zalim felek! gel!
Bu stresle, hasretle sen sabret.

Bu acıların üzerine eklendi,
Şimdide yar sevdası.
Anadan, babadan ayrı,
Yardan da ayrı.
Allah vermesin hepsi birbirinden acı.

Bana ‘ Gülme arkadaş ‘ diyorsun,
Lakin...
Bu yürek nasırlar bağladı, taş kesildi;
Sevdiklerinden ayrılırken,
Hayat bağları bir bir koparken.
Bir kabuk oldu nasırlar,
Kalbimin kederli görüntüsüne.

Ama! Kor gibi bir sevgi var içinde,
Sevdiklerime, seveceklerime...
Zira
Hayat gülmeye, yaşamaya değer,
Başıma neler gelse bile.

09.06.1988
ANKARA