Özlem Şiiri - Cemil Namlı

hırçın dalgalı sularla birlikte sana ağladım
en zehir zemberek mutsuzluklarımı
en hülyalı mutluluklarımla andım
imkansızı istemiş ve imkansızı haykırmış ruhumla
en serseri en delikanlı tavırlarımla
selamladım uzaktan gelen ve uzaklara giden gemiyi
o gemide biz vardık
ah. sana.. sana... sana
söyleyemediğim
bütün hayallerin, bütün şarkıların
arzu edilmiş
dile getirilememiş tutkuların
verilememiş sözlerin
hıncını
gözlerim de sakladım
yanaklarımda loş bir kahvehaneden yadigar
iki damla sevgi vardı
ve karanlıktı
sadece senin gözlerinin aydınlığıydı duyumsanan
gözlerinin dalgaları içinde boğuluyordum
ışık
keskin bir bıçak
gibi canımı yakıyordu her tenime değişinde
başlanmamış bitişler
hiç bitmeyen başlangıçlardı yaşadığımız
bıçkın bakışlar altında, utangaçlığım vardı
sonsuz kere sonsuz büyük maddenin
sonsuz kere sonsuz küçük parçaları bizler
o sonsuz kere sonsuz maddeyi içimize aldık
cesaret içgüdümüzdü ve cesaretsiz kalmıştık
bıyığı kesilmiş kedi ve biz aynı kaderi yaşıyorduk
o intihar bile edemezdi
biz ise bunu çok iyi biliyorduk.