gökyüzü duman duman bitmedi bu yağmurlar
Boyunları büküldü,çiçeklerde hüzün var.
Koca çınar çöktü sanki yapragında özlem var
çirkinleşti bu şehir kötü bir hal aldı.
Anladımki bu şehir seninle yaşanırdı.
Özlem menekşe oldu buram,buram kokuyor
Agrılarım dinince sızılarım başlıyor.
Ne oldu bu güneşe neden artık doğmuyor
Nerede bu mevsimler kara kış hiç bitmiyor.
Bütün müzikler sustu tek duyduğum agıtlar
Yeter artık sussun yüregimde çıglıklar
Gittigin yer çok uzak dönüş yok biliyorum
Sanmaki bir tanem ben sensiz yaşıyorum..
Kayıt Tarihi : 12.9.2006 15:57:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
İnci Uluçayın çok erken yaşta kaybettiği kardeşi Ömer Uluçay'ın anısına.
![İnci Uluçay](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/09/12/ozlem-418.jpg)
zamansız olmak...
başınız sağ olsun...
Hoş olmuş kutlarım.
Sevgi ve Saygılarımla.
İlk tam puan benden
TÜM YORUMLAR (3)