Özlem Şiiri - Hüseyin Gedik

Hava saatinde bahçeye çıkıyoruz.
Arkadaşlar parsellemiş bahçeyi,
Bende bir köşede voltalıyorum.
Bedenen oradayım o anda,
Düşünsel olarak uzaklardayım,
Annemin babamın dostlarımın yanındayım.
Hasret gideriyorum sevdiklerimle,
Özlemi anlatıyoruz ben dostlarıma dostlarım bana.
Gardiyanın sesiyle kendime geldim.
Bahçe saati bitmiş.
Arkadaşların ardından koğuşa giriyorum.
Sinir eden gıcırtısıyla kapı yine kapanıyor üstüme.
Ranzama çekilip resimlerle hasret gideriyorum.
Özlemle bakıyorum resimlere.
Ve yine dalıyorum derinlere.
Ne mapushane nede ceza hiç ilgilendirmiyor beni
Yaşamak olduğu gibi, anlatmakta zor özlemi.

Hüseyin Gedik