Özlem Şiiri - Zuhal Tokgöz

Şöle uzanıp da çimenlere,
Bir gün olsun seyredemedim...
Ne gökyüzünü, ne ağaçları,
Ne de oynayan çocukları.
Başıboş olup da birgün,
Sahil boyu yürüyemedim,
Ne yalıları gördüm,
Ne kayıkları,
Ne de gülen insanları...
Şöle kalabalık bir parkta,
Ne bir kitap okudum,
Ne gelen geçeni seyrettim,
Ya birini bekledim,
Ya birşeyler yetiştirdim...
Hep aceleydi yaşam,
Hep koşuşturmaca...
Şimdi, karanlık bir odada,
Güneşi ve ağaçları yazıyorum,
Ve seni anlatıyorum yaşama,
Bilmem ki mutlu musun?