Özlem Şiiri - Celal Topo

Ay süzülüp gitti sessizce geceden
Bir ben kaldım karanlığın koynunda
Yalnızlığıma sarıldım uykusuzluğumla
Öksüz çoçuğun anneye özlemi gibi...

Evim bomboş odam ise çok sessiz
Yalnızlık arkadaşım yüreğim kimsesiz
Nasıl yaşıyorum ben bir bilseniz
Kuru bir dudağın suya özlemi gibi...

Yalanmış hep dostluklar yalanmış
İnsan bir başına kaldığında anlarmış
Kollarım karanlıkta boşluğa uzanmış
Bir mecnunun leylasına özlemi gibi...

ANTALYA