Özlem Şiiri - Memet Karabalık

ahrete göçmeden göreceğim seni
tuttuğun çocuğun elleri olacağım
sen bir çocuğu seveceksin
ben sevdanın kucağında uyuyacağım
başını koyduğun yastığa yün olacağım
her hasrette gözyaşı diye beni dökeceksin
her şiirin altında imzamı okuyacaksın
pencereden bakıp yol yapacaksın bana
güpürlü perdelerine işleyeceksin beni
iğneler acıtmayacak umutlarını
kristallerine kazıyacaksın suratımı
çeyizindeki altın tepside saklayacaksın yüreğimi
anamın sakladığı önlüğümle avutacaksın yılları
ilkokul karnelerimi ezberleyeceksin
koynuna resimlerimi alacaksın
çocukluğumuzun anılarına sığınacaksın
beraber oynadığımız boş yerler duruyorsa hala
minik yalnızlığınla gideceksin oralara
üzerinde oynadığımız surlardan ufku seyredeceksin
peşine ağladığımız oyuncakları biriktireceksin
her gün bir godik buğday aşıracaksın
kavunları çocuklara yedireceksin
son dilimi hep bana saklayacaksın
Körsu’nun kenarında kaybolan saatimi arayacaksın
eve geç geleceğim yine
sen merak edeceksin
babam kızacak
vallahi amca diyeceksin
nereye gittiğini bilmiyorum