Özlem Şiiri - Asuman Durbin

Bir çocuk babaya
Bir baba çocuğuna hasret
Beklediler yıllarca kavuşmayı
Heyecanla özlemle
Yaşayamadılar sevdaların en güzelini
Ne evlat baba sevgisini
Ne baba evlat sevgisini
Aradan yıllar geçse de
Sabırla bekledi baba
Biliyordu bir gün kavuşacağını
Evlat arayışlardaydı babaya hasretti
Heyecanlarının sevdalarının içinde
Boştu yüreğinin bir köşesi
Bilmiyordu tatmamıştı acıyordu
Çareler ararken bu acıya
Emir çıkmış ilahi yerden
Son verilecekmiş bu hasrete
Kavuşacakmış baba oğluna
Ayarlanmışçasına her şey
Kopup gelmiş asker ocağından
Tüm sevdalarına
Hoş çakal dercesine
Hasretin biteceğini anlamışçasına
Gülüyordu yüzü, kısılan gözleri
Gün aksam olup da
Güneş kızıla çalınca
Yüreklere garip bir hüzün çökünce
Gelmişti yürekleri dağlayan haber
Kalana acı evlada mutluluktu
Hasreti bitirmişti
Kör bir kurşun
Şehit olmuş askerim gidiyormuş
Babasının ocağına
Kucak açmış bekliyormuş
Şehit oğlunu
Artık
Acı yok
Hasret yok
Beklemekte yok
Onlar için
Ebedi ikametgâhları Karacaahmet’te yatıyorlar
Artık sonsuza dek hasret duyduğu babasının kucağında