Özlem Şiiri - Emre Gümüşdoğan

özlem

ışık kanatlı kelebeğe gebe ay; eşiğinde
dur öylesine, bak kendine ve bana
yeni adlar bul, yeni bir gün doğsun
ellerimize... yürünmemiş
bir sokağı yürümek belki de en zoru,
hem okyanus olmak, hem bir bardak su! ..

su dedim de, aklıma takıldı yine o göl! ..
yağmurun açık bıraktığı kapıdan geldi,
kamp düşünü ertelediğimiz bahar.
yuvalar kırlangıç, göl bizi bekliyor...
bırak sırt çantanı, sevgiyi çeyiz al
yüreğin sandık odası, küfleniyor...

yatağı olmayan nehir dokunuşun,
ben mi nehre akıyorum, nehir mi bana
sesim mavi; tortusuz, içimin utangaç gülüşü.
herkes bir şeyler diyor sakarlığıma,
onu sorumlu tutuyor her şeyden,
bari sen deme, bunun aşk olduğunu...