Özlem Şiiri - Nedim Nihal

Çöllerde kıyamet alameti olan yağmurlar gibi
Zamansız ve yersiz sönmüştü mutluluk ateşim
Her duyduğumda çocukluğumu hatırlatan nağmeleri
O an beni gör, besbelliydi bendeki değişim

Her gün yüzlerce farklı insan yorgun gözlerime bakar;
O gözlerimin içinde yenilgi, ecazet ve vakar.
Az daha baksalar benden sefalet akar,
Yüzlerce kişinin içinde biri baksa batar...

Daha önceleri sadece arkadaşlarımla sohbetti
İki gülüşme, bir "ah be" den ibaretti
Şimdi ise arkadaşlıklar bitti, yollar ayrıldı
Kaldı ben, ayna, aynanın karşısındaki

Aynanın karşısında biri var tanımıyorum,
Biraz bana benzer, kestiremiyorum,
Nedense genç ama aynı zamanda yaşlı,
Çocuklu bir baba çocuğu yaşında

İçinde yılların yorgunluğu var
Aynı zamanda o yılları arar
Gözlerinde her daim hayali leyâl,
Yüzünden inmez tükenmez yaşlar

Şimdi her geçen gün uzaklaştıkça herkesten
İnsanlardan hayvanlardan gülen çocuklardan
Anladım içimdeki şey dert değil özlemden
Özlem.. birer anı her geceden

Gerçi saçlarım aklanıp olsam da bir bilge
Anlayamadım özlem denilen şey ne diye
Nereden çıktı neden var sebebi ne?
Umutsuzluktan doğan çocuk özlem.