Özlem Şiiri - Muhammed Leyla

Rüzgar güneşten daha fazla ısıtıyor içimi,
Ve biri hatırlatıyor geçmişi, çöplükteki köpekler misali,
Sen yine vur yüzüme hatalarımı, köpek timsali,
İşlediğin günahlar cehennemi kendine cezbetti.

Ve ben vehmettim, bir şey olacakmış gibi,
Bir tövbe bin günahı silebilir mi?
Yağmur yağıyorken ölebilir miyim?
Ölüm döşeğinde son kez gülebilir miyim?

Dinlediğim hazin müzik yüreğini sızlatır,
İki ayrı insanız ama bir yağmur ikimizi de ıslatır,
Affetmem demiştin ama ben hakkımı helal ettim,
Dua ettim belki düzelirsin diye, gülüşünü cehenneme kaptırıp.

Gittiğim her psikolog bana sürekli öğüt verdi,
Öğüt bile parayla, bu yüzden delirdim,
Eskiden beni bulamayınca evin önüne gelirdin,
Seni mutlu etmeye bir tek çiçek yeterdi.

Ölçüsüz şiirler, bu şiir tâbi değil,
Aruz ve hece bana yeterli değil,
Düşündüğüm her şey bana yetersiz gelir,
Her şeyi unutabilirsin, yetersize "bu yetti" deyip.

Tüm arkadaşlarımı yıllar önce kaybettim,
Aramıyorsun kaybettiğini, "olan oldu" değil mi?
Hayır değil, aramıyorsun, tembelsin,
Ürkütücü sadelik, gelene kadar ölüm vakti.

Bu bir kalp nakli, başka türlü açıklanmaz
Dünün akıllısı, bugün utanmaz, arlanmaz,
Sen ne dersen de, ben artık arlanmam,
Alkol kullanmam deyip hava at elindeki sigarayla.

Bir sarhoşun içme sebebi: ölüm derdi,
Beni bana sorsan, sadece "ölüm" derdi,
İronik be dayı, alkol durduracak kalbini,
Dayı içmeye devam etti, dediği şey: "harbi mi?"

Ve şu işgal muhabbeti getirecektir harpleri,
Yaşam demek savaş demek, durduran kalpleri,
Parası olan altın ister ve çoğu insan cimridir,
Belimde tabancayla özlüyorum annemi.