Özlem Şiiri - Emre Bahar

Bir dalga eşliğinde savrulurken sineme bir çare ,
Kendime gelmeye çalışıp gökyüzüne baktım ,
Mersiyeler dizdim halden bir haber yare ,
Yarin saçlarında karanfiller yaktım .

Sana dargın bulutlar ağlarken sağanak ,
Bir tenhada cılız ve güçsüz üç kibrit yaktım ,
Renksiz bir bina olurken bana sığınak ,
Ucu yanık fotoğrafına birkez daha baktım .

Seni fısıldarken gittiğim bütün yollar ,
Bu anılar sokağından koşarak kaçacaktım ,
Cebimde sen kokan anasonlar ,
Çıkardım koklayarak uykuya daldım .

En güzel çiçekler hep mi mezarlıkta açar ?
Diye düşündüm , bir türlü anlayamadım ,
Ates nasıl yüreği yakar ,
Yandım , lakin cevap bulamadım .

Sen ve ben aynı şehrin farklı gökyüzüyüz ,
Saçları alargason kesik kadın ,
Biten bir parçanın en güzel sözüyüz ,
Bende hep lavinia adın .

Yelkovan habercisidir sonu gelen baharın ,
Belkide umut çıkmaz yarına ,
Geçmez benim dinmek bilmeyen kahrım ,
Deva
bulunmaz bu kanayan yarama .

Aslında ben seni görmeliyim ,
Şimdi çıkmalı yollarına,
Son kez saçlarını örmeliyim ,
Ölüm almadan kollarına .

Bir şiir olmak isterdim seninle ,
İçinde çokca kafiye olan ,
Lakin denedim uymadık birbirimize ,
Bu kacıncı hayal gördüm talan .

Ve kokun kaç şaire kalem kırdırdı,
Son yapragınıda döktü seni bekleyen şehir ,
Aklımda nice kelimeler vardı ,
Yinede mutlu bitemedi bu şiir .

Uykusuz gecelerimden sen sorumlusun ,
Ne kadar yazsamda atamadım seni içimden ,
Sanki bu döngünün son yolusun ,
Sanki baştan aşşagı senim ben .

Yusufu kuyudan çıkaran nasip ,
Bekletir , güzelleştirir , geçiştirmez ,
Beni böyle bekleten ümit ,
Nasip etmezse hayal ettirmez .

Ve sen Sezai Karakoçun Mona Rosası ,
Bi o kadar özelsin içimde ,
Öncesi veya sonrası,
Illa olacaksın dünümde , bugünümde

Sen başkasına yan , ben sana yanayım,
Zaten sen neye , kime inanırsan inan,
Ben senden yanayım ,
Varolduğum her an .

Düşlerimde benimsin sadece düşlerimde,
Bu bir yük değil üzerimde ,
Ben seni hep düşledim , düşlerimde ,
Senin için kalkarımda , düşerimde.

Diyorum ki bazen acaba onu güldürürmüyüm ,
Yoksa bu acı ile kendimi öldürürmüyüm,
Bende bu kadere kalem kırdırıp sövdürürmüyüm ,
Seni birgün yanımda görür müyüm .

Bırak,ortalık sen koksun bu gece ,
Bilsen bana seni anlatıyor her hece ,
Sanki umutsuzlukla , mahvolmusluk yapıpta imece ,
Beni bitirmeye içiyor yemini samimice .

Sensizlik , bitmişlik , yokolmuşluk neyse ne ,
Birkez bana bakıp içten bir gülsene ,
Ben gülünce çıkan gamzene ,
Bir omur adamışım şiir ne ?

Gece sokakta titreyen lambalar ,
Camıma vuran gölgesiyle kudretli agaçlar ,
İşi gücü bırakmış butun yıldızlar ,
Bana seni hatırlatıp duruyorlar .

Başkasınıda sevsen muhim değil ,
Sevmeyi kavuşmak sananlardan değilim ,
Dersen ki vav gibi eğil ,
Hayır sevgili ben seni elif gibi dimdik sevdim .

Bilmiyorum , gitmelimiyim , bitmeliyim ,
Yoksa sevdanın peşinden gidipte bitmelimiyim ,
Hayallerimi bu uçuruma itmelimiyim ,
Ölüncede sence seni severmiyim.

Sen bilmezsin ama sana çok sey anlattım ,
Bir gün kağıdı , bir gün kalemi ağlattım ,
Senin uyuduğun gecelerde ,
Kac intihar atlattım .

Gozumde bilsen ki ne kadar degerlisin,
Yerim değisir belki kalbinde,
Ben herşeye hazırım sadece tek soru ,
Sen buna degermisin .

Belki birgun gunes dogacak banada ,
Bende belki birgun gulecegim ,
Seni severek doğmadım ama,
Seni severek öleceğim .

Her şiirin bir sonu var ,
Açmazsa tomurcuk sorumlusu bahar ,
Illa bir Yolunu bulur ,
Seni severek olecek olan bu ,
Umidi tukenen Emre Bahar .