Özlem Şiiri - Ecir Demirkıran

Başaklar sarardı
Gözler buğday tanesinde
Patika yollar bükmeden kıvrımları
Alıp yalçın kayalara hapsetsem zamanı
Özlediğim bahçelerinde kuşlar ötmez oldu
Sırtında budanmış ağaçların dalları
İki büklüm yürürsün annem
Zamanı peşin sıra sürürsün annem
Ne çok çile çekmişsin, bu garip dünyada
Özledim elinden bir dilim ekmek almayı.
Sana hasret kollarım, sarar uykumu
Belki gelirsin diye yol gözlüyorum
Seni ne çok ne çok özlüyorum.
Yırtık bir resmin durur duvarda
Bir melek edasında beyaz sakalınla
Dalan gözlerime dokun baba
Bak ağlıyorum.
Sensiz nefessiz, sensiz kimsesiz kaldım
Adını bilmediğim bir yakarış bu
Ne çok özlemişim gel deyişini
Güzel günler hep mazide kaldı
Şimdi üstüme yıkılır yıllarım.
Bir yamaçtayım annesiz-babasız
Uçurumun son kıyısında gidişimi
Size gelecek günü bekliyorum.
Belli ki sonsuzluğa bir varış vardı
Tükenmeyen bir yarış vardı.
Köyde ne varsa kurudu baba
Meyvenin hiç tadı kalmadı artık
Virane duruyor bildiğin bağlar
Çağlayanlar bir bir çekildi kurudu heyhat
Nasipsiz kalan bu topraklarda
Yokluğunuzda geçmiyor zaman.
Ne pınar kaldı, ne gelen keklik
Eşkıya talanında yıkıldı bu mekan
Duygularım taşar gözlerimden
Düşer gönlümü yakar derinden
Anlam veremediğim sebepsiz anılar
Ayrılık rüzgarları eser başımda
Tüm sevdiklerim bana yabancı düşer
Sevgisiz topraklarda azap yağmurlarıdır pişer
Ne doğan güneşte rahmet
Ne esen yelde şefkat var
Gideceğim bilmediğim diyarlara
Doğduğum yerlere rahmet yağmurları yağana kadar.