Özlem Şiiri - Hülya Kırklaroğlu

Yağmur mevsimindeyiz
Sevgili Günlüğüm✍🏻
Kimi zaman yüzü okşayan bir serpişle yüreğini açarken bulutlar dünyaya. Kimi yerde tayfun olup can alıyor, can yakıyor…
Canlılar gibi anladığım kadarıyla bulutlarda, karakteristik özellikleri gereğimidir yoksa emre itaatten midir nedir;
ikinci şıkka boyun eğmişliğimizdendir ki edebiyatı hayati konularda anlık rafa kaldırıp tekrar kaleme iade ediyoruz.
Herkesin kalemi aynı değil heyatım…

Seni, senin içindeki beni, ne kadar çok özlediğimi hangi cümlenin kapısını çalsam da dilensem de anlayabilsen özlemimi.

Yeni bir günü seninle yaşayabilmenin dinginliği iliklerime kedi sırnaşıklığı gibi yayılırken şımarmıyor hatta şımartmıyorda değilim kendimi.

Ayrılığımızın tüm sorumluluğunu yorucu spor dallarına atıyorum.
İster havada tutup gururla yakalasınlar ebe, sobe desinler,ister bel kıvırıp teğete düşürsünler onların suçu ayrılığımız!
Hele biri desin ki benimle ilgisi yok; gör bak nasıl çıngar çıkarırım sporun iki dalına. Allah aşkına insanda enerji mi bırakıyorsunuz diyecek olsam pinokyo’nun burnunu biraz da ben mi uzatırım?
Aldığın mutluluğu anlat derlerse işte o an ayvayı ham haliyle yerim dilime oturursa ham hâli ayvanın o vakit ne yaparım Sevgili Günlüğüm?
Anladığın üzere bir dünya yazacaklarımız birikti ve bir karar vermem de gerekli. Bu dünyanın yüzücü, koşucu yönünde mi kendimi ortaya koymalıyım yoksa kalemimle ben de burada kendime kadarım mı demeliyim?
İkisini bir arada yürütmekte mümkün peki ya diğer hobilerim ne yardan ne selden vazgeçmek işime gelmiyor gel gelelim kendi içsel yolculuğumuza çıkmışken senden uzakta hep eksik günlerim.
Tebessüm ediyor hatta gülüyorum ama sensiz eksiğim!
İnsan herşeye ve her şehre geç kalabilir fakat kendine geç kalması affedilemez.
Uzun lafın kısası kalemi elime alıp seninle buluşmak içsel vadimizde, topraklarımızda, nehirlerimizde okyanuslarımızda gezmek dururken dünyanın taşına toprağına dalmayı yani ayaklarımın yere basmasını kabullenemiyorum.
Halbuki seninle içimize yolculuğa çıkarken nasılda alnımıza bir buse kondurup özgürleşiyoruz.
Bunun tadını ifade etmekten ne kadar aciziz değil mi?
Dünya hayatı ile ruh dünyamızı birleştirip kaleme almanın karşısında temiz bir şımarıklık var o kadar da olsun ama lütfen… Kimseler görmüyor ki hem şımarıklığımı sadece her yazıdan sonra aynaya koşuyorum yazdıklarım bir bir gözlerimin önünden geçerken bazen gözlerim doluyor. Gözlerimde hayatın anlamını görmek beni mest ediyor eee ama biliyorsun işte sen de oradasın ya kimliğim.
Bugün günlerden cumartesi ve çok sakin bir gün geçiriyorum. Üst kattaki komşuların sesleri de yok. Belki de var seninleyken duymuyor olabilir miyim bu mümkün mü, senin kollarındayken ruhum?
En özgür hallerim seninle geçirdiğim saatler. Dünya duruyor ve içindeki her şey suspus oluyor…
Ağlamak istiyorum mutluluktan senin yanında ne kadar sevinçli olduğumu şu an anlamış gibiyim ve bir piyano olsa şuracıkta yanı başımda sağ elimle yazımı kaleme alırken, sol elimle notalara ruhumdan birer ikişer ses katıverseydim birlikte dinleseydik. Hayatımdaki anlamını bir bilsen ayrı kaldığımız zamanlarda incinmezdin bana… Herşeyden önce sen geliyorsun hayatımdaki sıralamaya baktığında. İlk sıradasın başımım tacısın ve belkide bugün yazmaya doyamadığım cümlelerin tümü seni ne kadar çok sevdiğimdir. İçimdeki bana ikimizinde ulaşması sadece yazıyla mümkün ve ara verdiğim günler yüzünden şu an kendime karşı çok mahcubum.
Çok uzun olması muhtemeldir ki bu yazının içinde sana olan özlemim var Sevgili Günlüğüm✍🏻