Özlem Şiiri - Abdurrahman Gülseren

Bugün, tanıdım hayatımda bir İskeceli,
O zamanlarda Balkanlar yok, adı Rumeli.

Biraz hasbihal ettik ve döküldü gönlümden,
Bir şiir, laf açıldı Rumeli ve ölümden.

Dedeağaç, Sofulu ıssız bir koca mesken,
Rodoplar'da deli dolu rüzgarlar eserken.

Aklıma düştü, bu büyük göç ve akan kanlar,
Gönlümde bir sızıdır, durmaz, adı Balkanlar.

Kırcali, Bulgaristan'a açılan bir kapı,
Ortaköy'den görünen, Edirne'deki yapı.

Selimiye ihtişamı, uzakda beliren,
Yakup Cemil'dir, Dimetoka'da ilk deliren.

İskece, Serez, Kavalı, Nevrekop ve Drama,
Gümülcine alınır, unutulunca ama.

Her karış toprağı, özgürlük diye inlerken,
Tatlı şerbettir Meriç, suyunda serinlerken.

Bu güzellikleri hep ardında bırakanlar
Gönlümde bir yaradır, dinmez, adı Balkanlar.

Sarışaban, Kavala körfezinin limanı,
Özler durur Rodoplar, İsmail komutanı.

Şimdi hatırasın lakin az kaldı vuslata
Sabret geleceğiz yeniden atlayıp ata

Minarelerinden eksilmeyen kehkeşanlar
Süleyman Bey ile istiklale kavuşanlar.

Kanlı barut öksürenler tütün soluyanlar
Ellerinde martin tüfekle Fuat Balkanlar

Kulaklarımda bir ses, şakırdayan kalkanlar,
Gönlümde bir ızdıraptır, geçmez, adı Balkanlar.

Sami ve Reşid'le, haritadan yer seçerken,
Yanında olmak, Sen Midye Enez'i geçerken.

Ne şeref olurdu, emir almak senden Enver,
At üstü koşmak, dolu dizgin, belde revolver.

Biz bulgara haykırırken, bütün kinimizi,
Ne çıkar ki, varsın yazmasın şu tarih bizi.

Eşref'in koldan, sızıyla akarken al kanlar,
Gönlümde özlemimdir, bitmez, adı Balkanlar.