Özlem Şiiri - Aysun Irmak Borteçin

Bakma öyle şaşkın şaşkın gözlerime çocuk!
Bizi de sardılar patiska kundaklara
Bizim için de yapıldı lohusa şerbetleri
Kırk uçurmalar, diş buğdayları
Biz de uyuduk göğsünde anamızın
En masum uykuları…

Biz de ağladık olur olmaz şeylere
Mızıkçılık yaptık oyunlarda
Canımız sıkıldı, üzüldük yenilince
Oysa ne ağır yenilgiler alacaktık sonra
Ne çok aşklarda yanacaktı canımız
En zor kazanılan oyun…Hayatmış!
Sonra anladık…

Gösterişli kutlamalar olmasa da
Biz de üfledik yaş günlerinde mumlu pastalara
Küçük ellerimizle alkışladık sönünce
Bilmiyorduk ki ne çok mumlar yakacaktık sonra
İmkânsız düşler için
Ellerimiz kaç kez boş kalacaktı
Sonra anladık...

Biz de çizdik sayfalara
Mutlu bir ev, yanına ağaç, mavi bulutlar
Oysa yan yana ama çok uzak
Hayatlar varmış yaşanan
Evler mutlu değilmiş her zaman
Gri de olurmuş bulutlar!
Sonra anladık...

Biz de ter içinde oynadık sokaklarda
Düştük, bizim de yaralandı dizlerimiz
Üfleyince hemen geçmiyormuş meğer tüm yaralar
Hastalıklar, dermansız dertler
Ölüm diye bişey varmış!

Sonra anladık...

Bakma öyle şaşkın şaşkın gözlerime çocuk
Yaklaş, tut ellerimden!
Beni de al götür çocukluğuna
Çok yoruldum büyümekten...