Özlem Şiiri - Hasan Yılmaz 2

Bir gülücük diledim senden…
Hasreti, özlemi, kızgınlığı, kırgınlığı olmayan bir gülücük!
Ve bir zamanlar bana bakan, beni gören gözlerinle,
Bana ağlamayı değil, gülmeyi öğreten gözlerinle bir gülücük!
Biraz önce,
Senin aldım karşıma resminde…
Elimi tutan elini gördüm, bir de şimdi bomboş olan elime baktım.
Başımı çevirdim, sustum sustum…
Dalmışım… Yanına gelmişim.
Kulağın çınladı mı yoksa andın mı adımı?
Neler yapıyorsun şimdi, kim bilir?
Acaba hala unutmadığım yerde misin?
Yoksa arayıp da bulamadığım yerde mi?
Bağışla beni.
Kızgınlığımı su yüzüne çıkartan bazı sebepler oldu.
Unuttuklarımı bile aratan yalnızlıklar oldu.
Bağışla beni, senden ayrı düştüğüm için.
Ve aramıza…
Bu dağlar, bu memleketler girdiği için!
Bir sigara yakıp da, dumanında salıverdiğinde,
Umutlarını, hayallerini…
Bir sigara daha yakarsın.
Dolaşırsın, canın sıkılır oturursun.
Bağlarsın göz kapaklarınla gözlerini ama…
Ne uyku ister canın, ne rüya…
Sarhoş olmak istersin, iyice.
Ve yanında sarhoş olduğum günleri hatırlarım,
Çıt olmayan bir sessizlikte…
Kalabalığı özlerim.
O kavga eden, sohbet eden, beşiğini özleyen,
Dertli olmayı, içki içmeyi bilen, özlemeyi ayrılık bilen,
Ağlayan gülen…
O kalabalık insanları özlerim.
Sorarım kendi kendime, kendimi o insanlara…
Sonra susar kalırım… Ağlarım…
Ve bir zamanlar…
O insanların arasında olduğumu hatırlar,
Gülerim…
Ve her biten günün üstüne çöken gece gibi,
Hayallerimde karanlığın bataklığına batar.
Geceyse rüyamda seni görememişimdir.
Çünkü uykuya bir filiz dahi açmamıştır gözlerim!
Ne susuzluğum aklıma gelir, ne açlığım,
Ne dertlerim, ne uykum, hiçbir şey…
Senden başka…
Unutamam o bakışlarını, bazı zaman ağlamaklı sesini,
Elimi tutan o sımsıcak elini.
Dalmışım bir ara sabah olacaktır…
Gözlerimi açtığımda,
Sabaha dek sönmeyen o ışık girer kirpiklerimden içeri!
Belki, bir iki şarkı gelir aklıma, şuradan buradan…
Bestesini mırıldanırım…
Dışarıda ki baykuşlarda eşlik ederler, yarış edercesine…
Onları dinlerim, gülesim gelir…
Birazdan susarlar nedense… Her şey gibi…