Özlem Şiiri - Gülsüm Gezici

Önce dosttuk biz
İnandığım imanım gibi
Sığındığım sığınak
Dayandığım dayanak

Sitemlerin sevginin dilekçesiydi
Nur yüzlü, Kur’an gözlü halam
Unutmak fiili silindi lügatlerden
Sensiz kalalı cihan

Şimdilerde makarnayı senin gibi yapıyorum
Koşulsuz bir inançla -
Senin gibi seviyorum insanları
Hatta senin gibi uyuşuyor bacaklarım
Uyandırıyor gece yarıları
Anlayacağın
Geceler uzuyor bana da

Ölüm nasıl bir muammaysa
Seninle sensizim
Kalabalık ama yalnız..

“Sen ye kızım
İyice düştün halden
Sıkı da giyinmiyorsun
Bak yine yalın ayakların”
Yine der misin diye beklemek
Nafile…

Latif duruşun en büyük emanetin
Neden hiç sert bakmadın ki bir kere
Neden hep ikram ettin yüreğime

Seninle aldığımız kreme çalan tüller
Hala penceremde
Sana kurduğum masalar
Şimdi hüzünlü, yaban ellere

Gittin..
Hem de hiç istemeden
Son bakışın
Öyle derin bir yara açtı ki bende
Kapanmıyor
Ölüm sana kavuşmaksa
Korkutmuyor
Gözyaşları ferahlatmıyor
Gözümün nuru bil ki,
Ölüm bile bizi ayıramıyor! ! !