Özlem Şiiri - Mustafa Balkı

Bu aralar fazla özleniyorsun;
Hem de çok zamansız.
Anne kollarında sessizce kıvrılıyorum.
Anne ellerinin bile uzanamadığı,
Şefkatininin bile çaresiz kaldığı,
Kadere kırılıyorum.

O bilmiyor seni.
Başımı okşarken elleri,
O da özlüyor benim gibi.
Senden önceki beni...
Hem çok da umutsuz.
Bir ölüyü özler gibi.

Bu aralar fazla yakıyorsun beni.
Gözlerin fevkalade acıtıyor yine.
Hatıralar sonbaharı estiriyor odamda.
Bilemeyeceksin,yalnızlığın üzerine
Mesafe eklenmiş aşkın zehrini..
Hele birde imkansız ise özlediğin,
Boşver gitsin...

Bir sakinleşşen diyorum,
Bir durulsan hani...
Bir ses geliyor aşağı sokaktan,
Bakıyorum sensin.
Gördüğüm herşeyin önünde baktığım sensin.
Kurduğum her cümlenin,
Ani suskunluğu sensin.
İnsanlar derin uykudayken,
Uyutmayan sensin.
Kurduğum en güzel hayalde,
Eksik olan sensin.
En güzel gördüğüm
Sensin.
Gördüğüm en güzel
Sensin.
Ve hayat bu!
Kim bilir!
Tadılan bunca hüzne,
Artık kuruyan göz seline
Belki zerre kadar değmezsin...

Yan yanayken bile
Bu kadar boğmazdı selin.
Yalnız benim olsun diyorsun,
Tek atımlık yüreğin.
Ama o küçücük yürekten,
Şu dünyada payı var,
Bir kardeşin,bir annenin..
Hem es geçiyorsun umarsız,
Altın kural, ölümü.
Ya terkederlerse bi ikindi.
Hangi ilaç unutturur,
Yaptığın bu zulümü.

Bu aralar çok yoruyorsun beni,
Vurmak için senin kıyına,
Nasıl çırpınıyorum bir duysan,
Yakınlaşmak için semtine,
Nasıl yıpranıyorum bir görsen.
Nasıl istiyorum bir yerlerde buluşmak,
Deniz kenarı bir muhabbet...
Bir bilsen.
Gelirdin.
Hem de çok zamansız...
mb