Özlem Şiiri - Süheyl Erkam Beşirli

Sana hasret kaldığın yalnızlığını veriyorum bugünlerde.. Gülüşlerini hapsettiğin yalnızlık koridorlarında koş dilediğince.. Özlemlerini de hapset; sonra çocuksu hayallerini de gizle mavi bulutlardan tükettiğin garip şekillerin ardına.. Dilersen beni de gizle, dilersen de açığa çıkar masumane bakacak o büyük, tatlı, koyu kara gözbebeklerinin içinde.. Ben gibi bak, ben gibi gör bir de herkesi... herşeyi.. Ve karar ver sonra gizlenmeli mi, açığa mı çıkmalı mı... sevmeli mi, ayrılmalı mı... ölmeli mi, yaşamalı mı.. Söyle bana senli günler mi bana, bensiz günler mi sana.. Benim için; derler ya hani et kemikten ancak mezarda sıyrılır.. Öylesin işte.. Söyle bana; yaşarken seni sıyırmalı mı? ...

İnsan neden kaçar yalnızlığa bilmem ki.. Oysaki bütünleşerek mücadele etmek hayatla ve içindekilerle daha kolay değil mi.. İnsan sevdiği için katlanmalı mı herkese ve her şeye.. Omuz omuza mı olmalııı, zoru görünce kaçmalı mı.. Yoksa katlanmak da mı olmamalı mı bunun adı.. Sevdiğine gelen sıkıntıları bir omuz hareketiyle, yüzüne gelecek top gibi yumuşatmalı, Hâttâ sevmeli mi.. Evet, evet sevmeli mi sevdiğine eza, cefa verenleri sevdiğinden ötürü.. Yoksa ardına bakmadan kaçmalı mı hiçliğe.. Bunun adı yalnız bırakmak değil mi peki?
Sevmeli miyim hâlen.. Özlemeli mi.. Hasret mi kalmalıyım,kahretmeli mi.. Bilmiyorum.. Hiç kimseyi, hiç bir şeyi.. Yanlış mı yapıyorum bilmiyorum kırıldığım hâlde severek, yanlış mı yapıyorum burnunu çekişini bile özleyerek.. Sen söyle sevgili sen söyle.. Ben kalbimin bütününü sana tapulamışken, senin sadece senli günlere kaçabilmen reva mı?

Şimdi ister uyu, ister uyan,
İster kuyu, ister zindan,
Bana ayırdığın küçük bir an,
Yetmiyor sevgili yetmiyor