Bugün çocukluğumun elinden tutup parklarda gezdirdim onu.
Sonra oturup izledim.
Aynı bir babanın çocuğunu izlemesi gibi.
Baktığım her saniyede büyüyor, bakakalıyorum özlediğim o günlere.
Sanki kalem kırıyor yorgun bedenime inat.
Gülüyor, çocukça koşuyor ve her anı özgürce yaşıyor.
Deniz kenarındaki bir Martı gibi çığlık çığlığa...
Özlemişim büyümeyen çocukluğumu...
06.01.2011 09.48
4/4
Kayıt Tarihi : 28.7.2012 13:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!